ورزشگاه سن سیرو میلان San Siro Stadium

ورزشگاه سن سیرو میلان San Siro Stadium، که با نام رسمی جوزپه مه آتزا نیز شناخته می شود، نمادی از تاریخ و شکوه فوتبال ایتالیا و خانه مشترک دو غول شهر میلان، آ.ث. میلان و اینتر میلان است. این استادیوم با ظرفیت ۸۰,۰۱۸ نفر، بزرگترین ورزشگاه ایتالیا و یکی از مطرح ترین ها در جهان به شمار می رود.

ورزشگاه سن سیرو، نه تنها یک سازه بتنی عظیم، بلکه قلب تپنده ای است که شور و هیجان میلیون ها هوادار فوتبال را در طول دهه ها در خود جای داده است. این استادیوم با معماری منحصر به فرد، تاریخچه ای غنی و میزبانی رویدادهای ورزشی و فرهنگی فراموش نشدنی، جایگاهی ویژه در فرهنگ شهر میلان و ورزش جهان دارد. از آغازین روزهای ساخت به عنوان یک ایده بلندپروازانه تا تبدیل شدن به نمادی جهانی و رویارویی با چالش های آینده، سن سیرو داستانی پرفراز و نشیب را روایت می کند که در این مقاله به جزئیات آن خواهیم پرداخت.

هویتی دوگانه: سن سیرو یا جوزپه مه آتزا؟

ورزشگاه مشهور میلان، همواره با دو نام شناخته شده است: «سن سیرو» و «جوزپه مه آتزا». این دوگانگی در نام گذاری، ریشه در تاریخ و وفاداری های فوتبالی دارد و اغلب باعث سردرگمی بازدیدکنندگان می شود. نام «سن سیرو» از منطقه ای در غرب میلان گرفته شده که ورزشگاه در آن واقع شده است. این نام برای بسیاری، به ویژه هواداران تیم آ.ث. میلان، تداعی کننده اصالت و ریشه های تاریخی ورزشگاه است.

در مقابل، نام «جوزپه مه آتزا» (Giuseppe Meazza) در تاریخ ۲ مارس ۱۹۸۰ به افتخار یکی از بزرگترین اسطوره های فوتبال ایتالیا و شهر میلان به این ورزشگاه اعطا شد. جوزپه مه آتزا بازیکن افسانه ای اینتر در دهه های ۱۹۲۰، ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰ بود که برای مدت کوتاهی نیز در آ.ث. میلان بازی کرد و دو بار فاتح جام جهانی با تیم ملی ایتالیا شد. به همین دلیل، هواداران اینتر میلان عموماً ورزشگاه را با نام «جوزپه مه آتزا» صدا می زنند، در حالی که هواداران آ.ث. میلان به حفظ نام «سن سیرو» تمایل بیشتری دارند. با این حال، در سال های اخیر، هر دو گروه از هواداران و عموم مردم، نام «سن سیرو» را به سادگی و بیشتر به کار می برند.

این ورزشگاه همچنین با لقب «اسکالا دل کالچو» (Scala del Calcio) شناخته می شود که اشاره به عظمت و اهمیت آن در دنیای فوتبال دارد. این لقب، سن سیرو را به «لا اسکالا»، اپراخانه مشهور میلان، تشبیه می کند و بر جایگاه هنری و تاریخی آن در میان ورزشگاه های جهان تأکید دارد. این هویت دوگانه، بخشی جدایی ناپذیر از روح سن سیرو است که داستانی از رقابت، افتخار و همزیستی دو باشگاه بزرگ را روایت می کند.

تاریخچه و سیر تحول: از ایده تا نماد جهانی

تاریخچه ورزشگاه سن سیرو، داستانی پربار از رویاپردازی، توسعه و تکامل است که آن را به یکی از پرافتخارترین و نمادین ترین سازه های ورزشی جهان تبدیل کرده است. این استادیوم در طول دهه ها شاهد تغییرات و بازسازی های متعددی بوده است که هر کدام نقطه عطفی در سیر تحول آن محسوب می شوند.

تولد یک رویا (1925-1926)

ایده اولیه ساخت ورزشگاه سن سیرو در سال ۱۹۲۵ توسط پیرو پیرلی، رئیس وقت باشگاه آ.ث. میلان (۱۹۰۹-۱۹۲۹)، مطرح شد. او تصمیم گرفت یک ورزشگاه خصوصی برای باشگاه خود بسازد، در محلی نزدیک به پیست اسب دوانی شهر میلان. معماران اصلی این پروژه، اولیسه استاکینی و آلبرتو کوجینی بودند که یک طراحی منحصر به فرد را ارائه دادند. بر خلاف بسیاری از ورزشگاه های ایتالیایی که با بودجه عمومی ساخته می شدند و دارای پیست دو و میدانی بودند، سن سیرو صرفاً برای فوتبال طراحی شد تا تماشاگران نزدیک ترین فاصله را با زمین مسابقه داشته باشند.

ساخت این ورزشگاه با سرعت و دقت بی نظیری انجام شد؛ تنها در مدت ۱۳ ماه و ۱۵ روز با تلاش ۱۲۰ کارگر ساختمانی. هزینه ساخت در آن زمان حدود ۵ میلیون لیره ایتالیا بود که با در نظر گرفتن تورم، امروزه مبلغی معادل تقریبی ۳.۵ میلیون دلار تخمین زده می شود. مراسم افتتاحیه در تاریخ ۱۹ سپتامبر ۱۹۲۶ با یک بازی دوستانه بین آ.ث. میلان و اینتر میلان برگزار شد که در آن اینتر با نتیجه ۶ بر ۳ پیروز شد. در آغاز، این ورزشگاه کاملاً در مالکیت باشگاه آ.ث. میلان بود.

میزبانی مشترک و گسترش های اولیه (1935-1955)

در سال ۱۹۳۵، باشگاه آ.ث. میلان مالکیت ورزشگاه سن سیرو را به شورای شهر میلان واگذار کرد. این واگذاری، نقطه عطفی در تاریخ ورزشگاه بود، زیرا در سال ۱۹۴۷، تیم اینتر میلان که تا پیش از آن بازی های خانگی خود را در آرنا چیویکا برگزار می کرد، به سن سیرو نقل مکان کرد. از آن زمان به بعد، سن سیرو به خانه مشترک دو باشگاه رقیب شهر میلان تبدیل شد و از این زمین به صورت مشترک استفاده کردند. این همزیستی، به یکی از ویژگی های منحصربه فرد این ورزشگاه تبدیل شد.

با افزایش محبوبیت فوتبال و نیاز به ظرفیت بیشتر، طرح های توسعه برای سن سیرو آغاز شد. بین سال های ۱۹۴۸ تا ۱۹۵۵، مهندسان آرماندو رونکا و فروچو کالتسولاری فاز دوم توسعه را آغاز کردند. هدف اولیه آن ها افزایش ظرفیت به ۱۵۰,۰۰۰ نفر بود، اما این طرح به دلایل مختلفی، از جمله مسائل امنیتی، به ۱۰۰,۰۰۰ نفر و سپس به ۸۵,۰۰۰ نفر (۶۰,۰۰۰ صندلی و ۲۵,۰۰۰ جایگاه ایستاده) کاهش یافت. در این فاز، سه حلقه اضافی از ردیف های تماشاگر و نوزده رمپ مارپیچ برای دسترسی به طبقات بالا طراحی شد. همچنین در سال ۱۹۵۷، اولین نورافکن ها و در سال ۱۹۶۷، اسکوربورد الکترونیکی در ورزشگاه نصب شد که تجربه تماشای بازی ها را برای هواداران بهبود بخشید.

عصر مدرن: بازسازی برای جام جهانی (1980-1990)

یکی از مهم ترین نقاط عطف در تاریخ سن سیرو، تغییر نام رسمی آن به «جوزپه مه آتزا» در تاریخ ۲ مارس ۱۹۸۰ بود که پیش تر به آن اشاره شد. اما بزرگترین بازسازی ورزشگاه، برای آمادگی جهت میزبانی جام جهانی فوتبال ۱۹۹۰ در ایتالیا صورت گرفت. این پروژه عظیم بین سال های ۱۹۸۷ تا ۱۹۹۰ با هزینه ای حدود ۶۰ میلیون دلار انجام شد.

هدف از این بازسازی، مدرن سازی ورزشگاه و افزایش ظرفیت آن به ۸۵,۰۰۰ تماشاگر بود. شهرداری میلان مسئولیت این پروژه را به معماران جانکارلو راگاتزی و انریکو اوفر و مهندس لئو فینتسی سپرد. مهم ترین تغییرات شامل افزودن حلقه سوم تماشاگران (فقط در دو گوشه و سکوی غربی)، ساخت یک سقف عظیم و نمادین از جنس پلی کربنات برای محافظت از تمام تماشاگران، و نصب یازده برج بتنی استوانه ای شکل بود که نه تنها از سقف جدید پشتیبانی می کردند، بلکه رمپ های دسترسی به طبقات بالا را نیز در خود جای داده بودند. این برج ها به نماد بصری ورزشگاه تبدیل شدند. در این بازسازی، صندلی ها نیز به صورت ارگونومیک طراحی و رنگ بندی شدند: قرمز برای جایگاه مرکزی، نارنجی برای جایگاه های مجاور، سبز برای کوروا نورد (جایگاه هواداران افراطی اینتر) و آبی برای کوروا سود (جایگاه هواداران افراطی آ.ث. میلان). این بازسازی، سن سیرو را به یکی از مدرن ترین و پیشرفته ترین ورزشگاه های جهان در آن زمان تبدیل کرد.

کاهش ظرفیت و چالش های نوین (2000-تاکنون)

پس از بازسازی برای جام جهانی ۱۹۹۰، سن سیرو با ظرفیت ۸۵,۰۰۰ نفر به فعالیت خود ادامه داد. اما در تابستان سال ۲۰۰۸، مطابق با قوانین و استانداردهای جدید یوفا، ظرفیت ورزشگاه به ۸۰,۰۱۸ نفر کاهش یافت تا ایمنی و راحتی تماشاگران تضمین شود. این ظرفیت، سن سیرو را همچنان به بزرگترین ورزشگاه ایتالیا تبدیل می کند.

در سال ۱۹۹۶، یک موزه جامع در داخل ورزشگاه افتتاح شد که تاریخچه پربار آ.ث. میلان و اینتر میلان را به نمایش می گذارد. این موزه با به نمایش گذاشتن پیراهن های تاریخی، کاپ ها، افتخارات، کفش ها، اشیاء هنری و یادگاری های متنوع، تجربه ای غنی برای بازدیدکنندگان فراهم می کند و ارزش فرهنگی ورزشگاه را دوچندان می سازد. از اول جولای سال ۲۰۰۰، مدیریت ورزشگاه سن سیرو به صورت مشترک توسط دو باشگاه آ.ث. میلان و اینتر میلان انجام می شود که نشان دهنده همکاری پایدار آن ها در اداره این نماد مشترک است.

شکوه معماری و مهندسی: نگاهی عمیق تر به سن سیرو

ورزشگاه سن سیرو تنها یک مکان برای تماشای فوتبال نیست، بلکه خود یک شاهکار معماری و مهندسی محسوب می شود. طراحی منحصربه فرد آن، به ویژه در عصر بازسازی برای جام جهانی ۱۹۹۰، آن را از بسیاری از ورزشگاه های هم عصر خود متمایز می کند و ویژگی های خاصی دارد که آن را به یک بنای استوار و زیبا تبدیل کرده است.

یکی از ویژگی های بارز معماری سن سیرو، نبود پیست دو و میدانی در اطراف زمین فوتبال است. این طراحی اولیه که توسط استاکینی و کوجینی صورت گرفت، هدف اصلی آن فراهم آوردن بهترین زاویه دید برای تماشاگران فوتبال بود و باعث می شود هواداران احساس نزدیکی بیشتری با زمین و بازیکنان داشته باشند. این ویژگی، سن سیرو را از بسیاری از استادیوم های چندمنظوره ایتالیایی متمایز می کند.

برج های استوانه ای شکل و رمپ های دسترسی که در بازسازی دهه ۱۹۸۰ اضافه شدند، نه تنها از نظر سازه ای حیاتی هستند، بلکه به عنصری نمادین و بصری تبدیل شده اند. این ۱۱ برج بتنی، ستون های اصلی پشتیبانی برای حلقه سوم تماشاگران و سقف عظیم ورزشگاه هستند. رمپ های مارپیچی که در داخل این برج ها قرار گرفته اند، دسترسی آسان و سریع تماشاگران به طبقات مختلف ورزشگاه را فراهم می کنند، به گونه ای که حس حرکت و پیشروی در یک سازه عظیم را به بازدیدکننده القا می کنند.

معماری سقف و پوشش پلی کربنات از دیگر نقاط قوت مهندسی سن سیرو است. این سقف بزرگ و منحنی شکل، تمام ۸۰,۰۱۸ صندلی ورزشگاه را پوشش می دهد و تماشاگران را از شرایط جوی محافظت می کند. استفاده از پلی کربنات شفاف در بخش هایی از سقف، امکان ورود نور طبیعی را فراهم می کند و در عین حال، به زیبایی بصری سازه می افزاید. تیرهای قرمز رنگ سقف، به صورت برجسته و قابل رویت، به طراحی کلی ورزشگاه جلوه ای مدرن و جذاب می بخشند.

از نظر ارقام و آمار ساختمانی، سن سیرو در زمان ساخت خود یک پروژه عظیم بود: ۱۰۰۰۰ کونتال سیمان، ۳۵۰۰ متر مربع ماسه و ۱۵۰۰ کونتال آهن برای ساخت آن به کار رفت. زمین مسابقه به ابعاد ۱۰۵ متر طول و ۶۸ متر عرض با ۸۰ کیلوگرم گچ علامت گذاری می شود. فنس های محیطی ورزشگاه ابعادی در حدود ۲۰۴ در ۲۹۶ متر دارند و ۱۱۰۰ تا ۱۲۰۰ تن وزن دارند. سقف ها به ۲۵۶ نورافکن مجهز هستند که هر کدام قدرت روشنایی ۱۵۰۰ وات را دارند و دید عالی را در شب فراهم می کنند. علاوه بر این، سیستم های سرمایشی و گرمایشی مدرن به همراه سیستم روشنایی شناور، راحتی تماشاگران را در هر شرایط آب و هوایی تضمین می کنند. در داخل ورزشگاه، امکانات رفاهی مانند خروجی های اضطراری متعدد و آسانسورهای سرویس دهی با ظرفیت بالا نیز تعبیه شده اند.

ورزشگاه سن سیرو نه تنها نمادی از شهر میلان است، بلکه به خاطر معماری نوآورانه و طراحی منحصر به فرد خود که بر اساس نیازهای واقعی فوتبال شکل گرفته، به یک الگوی مهم در طراحی استادیوم های مدرن تبدیل شده است.

صحنه رویدادهای تاریخی: فراتر از فوتبال

ورزشگاه سن سیرو، در طول تاریخ پربار خود، تنها میزبان بازی های فوتبال نبوده است؛ بلکه به صحنه ای برای رویدادهای تاریخی و فراموش نشدنی ورزشی و غیر ورزشی تبدیل شده که اهمیت و جایگاه آن را در سطح بین المللی تثبیت کرده است. از فینال های لیگ قهرمانان اروپا تا کنسرت های بزرگ، سن سیرو همواره در کانون توجه بوده است.

میزبانی تورنمنت های بزرگ فوتبال

سن سیرو افتخار میزبانی از مهم ترین تورنمنت های فوتبال جهان را داشته است. این ورزشگاه در دو دوره جام جهانی فوتبال، یعنی در سال های ۱۹۳۴ و ۱۹۹۰، میزبان بازی های مهمی بوده است. در جام جهانی ۱۹۹۰، مراسم افتتاحیه و بازی افتتاحیه بین آرژانتین و کامرون در این ورزشگاه برگزار شد که خاطره ای ماندگار در ذهن هواداران به جای گذاشت. همچنین، سن سیرو یکی از ورزشگاه های میزبان در جام ملت های اروپا ۱۹۸۰ بود.

لیست فینال های لیگ قهرمانان اروپا که در سن سیرو برگزار شده اند، گواه اهمیت این ورزشگاه در سطح باشگاهی است: فینال های سال های ۱۹۶۵ (قهرمانی اینتر)، ۱۹۷۰ (قهرمانی فاینورد)، ۲۰۰۱ (قهرمانی بایرن مونیخ) و ۲۰۱۶ (قهرمانی رئال مادرید) همگی در این استادیوم تاریخی برگزار شده اند. علاوه بر این، سن سیرو میزبان بازی های خانگی سه فینال جام یوفا برای اینتر در سال های ۱۹۹۱، ۱۹۹۴ و ۱۹۹۷ بوده است؛ زمانی که فینال این مسابقات در دو دیدار رفت و برگشت برگزار می شد. تیم ملی فوتبال ایتالیا نیز بارها در این ورزشگاه به میدان رفته و از حمایت پرشور هواداران بهره مند شده است.

یکی از هیجان انگیزترین رویدادهای فوتبالی که در سن سیرو رقم خورده، دربی های دلا مادونینا (شهرآورد بین آ.ث. میلان و اینتر میلان) در مرحله حذفی لیگ قهرمانان اروپا است. رویارویی های سال های ۲۰۰۳، ۲۰۰۵ و ۲۰۲۳ بین این دو رقیب دیرینه در سن سیرو، لحظات تاریخی و پرتنشی را رقم زده است. در سال ۲۰۰۵، واکنش هواداران اینتر به شکست قریب الوقوع در بازی برگشت (پرتاب مواد آتش زا و اشیاء دیگر)، باعث شد مسابقه ناتمام بماند و باشگاه اینتر با جریمه سنگینی از سوی یوفا مواجه شود.

رویدادهای غیرفوتبالی فراموش نشدنی

اهمیت سن سیرو فراتر از مستطیل سبز است. این ورزشگاه به دلیل ظرفیت بالا و امکانات مناسب، میزبان رویدادهای بزرگ غیرفوتبالی نیز بوده است. در تاریخ ۱ سپتامبر ۱۹۶۰، یک مسابقه بوکس قهرمانی جهان بین دولیلو لویی و کالو ارتیس برای کسب عنوان جهانی والتر جونیور در سن سیرو برگزار شد. بیش از ۵۰,۰۰۰ تماشاگر، از جمله ۸,۰۰۰ نفر در اطراف رینگ بوکس، شاهد پیروزی نماینده ایتالیا در این رویداد بزرگ بودند که بیش از ۱۳۰ میلیون لیره درآمدزایی داشت.

سن سیرو همچنین به عنوان یکی از مهم ترین مکان های برگزاری کنسرت در ایتالیا شناخته می شود. بسیاری از خوانندگان و گروه های افسانه ای جهان، در این ورزشگاه به اجرای برنامه پرداخته اند. باب مارلی در ۲۷ ژوئن ۱۹۸۰ با حضور ۹۰,۰۰۰ نفر در جایگاه شمالی، اجرایی به یادماندنی داشت. بروس اسپرینگستین نیز در سال ۱۹۸۵ مورد استقبال مشابهی قرار گرفت. این کنسرت ها نشان دهنده ظرفیت سن سیرو برای تبدیل شدن به یک مرکز فرهنگی و تفریحی بزرگ است. ورزشگاه سن سیرو میزبان مراسم افتتاحیه و اختتامیه المپیک زمستانی ۲۰۲۶ میلان و کورتینا دامپتزو خواهد بود که بار دیگر جایگاه بین المللی آن را در رویدادهای ورزشی غیرفوتبالی تأیید می کند.

یکی از رویدادهای اخیر و تلخ که نام سن سیرو را به خود گره زد، بازی لیگ قهرمانان اروپا بین آتالانتا و والنسیا در تاریخ ۱۹ فوریه ۲۰۲۰ بود. این بازی که به عنوان «بازی صفر» در بحبوحه همه گیری کووید-۱۹ در ایتالیا نام گذاری شد، میزبان بیش از ۴۰,۰۰۰ تماشاگر از برگامو بود. این شهر پس از این بازی به یکی از کانون های اصلی شیوع ویروس در ایتالیا تبدیل شد و نام سن سیرو را با این رویداد تاریخی و غم انگیز پیوند داد.

تجربه بازدید از سن سیرو: برای مسافران و علاقه مندان

بازدید از ورزشگاه سن سیرو، تجربه ای فراموش نشدنی برای هر علاقه مند به فوتبال، تاریخ یا معماری است. این ورزشگاه فرصت های متعددی را برای کشف گذشته پرشکوه و حال پرهیجان خود فراهم می کند.

موزه سن سیرو

موزه سن سیرو که در سال ۱۹۹۶ در داخل ورزشگاه افتتاح شد، گنجینه ای از تاریخ دو باشگاه آ.ث. میلان و اینتر میلان است. در این موزه، بازدیدکنندگان می توانند با سیر تحول این دو باشگاه، از زمان تأسیس تا دوران افتخار، آشنا شوند. مجموعه ای بی نظیر از پیراهن های تاریخی بازیکنان افسانه ای، کاپ های قهرمانی متعدد، توپ ها، کفش های ورزشی، اشیاء هنری و یادگاری های مرتبط با لحظات مهم تاریخ فوتبال میلان در این موزه به نمایش گذاشته شده است. این موزه نه تنها برای هواداران دو تیم، بلکه برای هر کسی که به تاریخ ورزش علاقه مند است، بسیار جذاب و آموزنده خواهد بود و عمق میراث فوتبالی شهر میلان را نشان می دهد.

تور ورزشگاه

تور ورزشگاه سن سیرو، به بازدیدکنندگان اجازه می دهد تا از نزدیک با بخش های مختلف این استادیوم آشنا شوند و تجربه ای بی واسطه از آنچه بازیکنان و کادرفنی در روز مسابقه تجربه می کنند، به دست آورند. این تور معمولاً شامل بازدید از موارد زیر است:

• رختکن های تیم ها: بازدید از رختکن های آ.ث. میلان و اینتر میلان، با صندلی ها، کمدهای شخصی و فضای تیمی آن ها، فرصتی برای لمس حس آمادگی پیش از مسابقه است.
• تونل بازیکنان: قدم زدن در تونل خروجی به زمین چمن، همان مسیری که بازیکنان برای ورود به میدان طی می کنند، حسی از هیجان و انتظار را به بازدیدکننده منتقل می کند.
• کنار زمین مسابقه: امکان قدم زدن در کنار زمین چمن، روی نیمکت ذخیره ها و در نزدیکی سکوهای هواداران، دیدگاهی بی نظیر از عظمت استادیوم و فضای بازی را ارائه می دهد.
• جایگاه های تماشاگران و جایگاه VIP: بازدید از بخش های مختلف سکوها، از جمله جایگاه های مرکزی و VIP، به بازدیدکنندگان امکان می دهد تا زاویه های دید مختلف و امکانات رفاهی موجود را مشاهده کنند.

نحوه خرید بلیط

برای تجربه حضور در بازی های فوتبال یا شرکت در تور ورزشگاه و بازدید از موزه، خرید بلیط ضروری است. بلیط بازی های آ.ث. میلان و اینتر میلان را می توان از طریق وب سایت های رسمی باشگاه ها، پلتفرم های فروش بلیط آنلاین معتبر و یا به صورت حضوری از باجه های فروش بلیط در نزدیکی ورزشگاه خریداری کرد. توصیه می شود برای بازی های بزرگ و مهم، بلیط ها را از پیش و به صورت آنلاین تهیه کنید، زیرا به سرعت به فروش می رسند. قیمت بلیط ها بسته به نوع بازی، جایگاه صندلی و زمان خرید متفاوت است.

بلیط تور ورزشگاه و موزه نیز معمولاً از طریق وب سایت رسمی سن سیرو و یا به صورت حضوری در ورودی موزه قابل تهیه است. قیمت برای هر نفر معمولاً بین ۲۰ تا ۲۵ یورو است که شامل دسترسی به موزه و شرکت در تور می شود. توصیه می شود برای تورها، زمان بندی را از قبل بررسی کنید، زیرا در روزهای بازی ممکن است محدودیت هایی وجود داشته باشد.

دسترسی و موقعیت

ورزشگاه سن سیرو در منطقه غربی میلان، در فاصله حدود ۶ کیلومتری مرکز شهر قرار دارد. دسترسی به این ورزشگاه از طریق وسایل حمل و نقل عمومی بسیار آسان است. بهترین راه برای رسیدن به سن سیرو، استفاده از خط مترو است:

• مترو خط ۵ (بنفش): ایستگاه San Siro Stadio دقیقاً در کنار ورزشگاه قرار دارد و سریع ترین راه دسترسی است.
• مترو خط ۱ (قرمز): می توانید در ایستگاه Lotto پیاده شوید و با ۱۰-۱۵ دقیقه پیاده روی به ورزشگاه برسید.

همچنین چندین خط اتوبوس و تراموا نیز به منطقه سن سیرو سرویس می دهند. آدرس دقیق ورزشگاه Via Piccolomini, 5, 20151 Milano MI, Italy است.

امکانات اطراف ورزشگاه

اطراف ورزشگاه سن سیرو، امکانات رفاهی و خدماتی مختلفی برای بازدیدکنندگان فراهم شده است:

• پارکینگ: برای کسانی که با خودروی شخصی می آیند، پارکینگ های متعددی در اطراف ورزشگاه وجود دارد، هرچند در روزهای بازی بسیار شلوغ می شوند.
• فضای سبز: منطقه اطراف ورزشگاه دارای فضای سبز و محوطه سازی زیبایی است که برای پیاده روی و استراحت مناسب است.
• فروشگاه های یادگاری (Merchandise): فروشگاه های رسمی آ.ث. میلان و اینتر میلان در نزدیکی ورزشگاه و در داخل موزه قرار دارند که انواع محصولات یادگاری، از پیراهن های رسمی گرفته تا کلاه، شال و سایر اقلام هواداری را به فروش می رسانند.

نکات مهم برای تجربه بهتر بازدید

برای داشتن یک تجربه بهینه از بازدید از سن سیرو، چند نکته را در نظر داشته باشید:

• زمان بندی: در روزهای بازی، منطقه اطراف ورزشگاه بسیار شلوغ می شود. اگر قصد بازدید از موزه یا تور را دارید، بهتر است در روزهای غیربازی برنامه ریزی کنید.
• امنیت: در هنگام ورود به ورزشگاه، بازرسی های امنیتی دقیقی انجام می شود. از همراه داشتن وسایل ممنوعه (مانند بطری آب بزرگ، مواد آتش زا و…) خودداری کنید.
• آب و هوا: در فصل های گرم سال، آب کافی همراه داشته باشید و از کلاه و عینک آفتابی استفاده کنید.

آینده سن سیرو: چالش ها، طرح ها و سرنوشت یک نماد

ورزشگاه سن سیرو، با تمام تاریخ و شکوهش، در سال های اخیر با بحث های جدی بر سر آینده خود مواجه شده است. نیاز به نوسازی زیرساخت ها، استانداردهای مدرن ورزشگاه ها و افزایش درآمدزایی، دو باشگاه آ.ث. میلان و اینتر میلان را به سمت برنامه ریزی برای ساخت یک استادیوم جدید سوق داده است، که این موضوع بحث های فراوانی را در میان هواداران، مسئولین شهری و جامعه فوتبال به راه انداخته است.

در ۲۴ ژوئن ۲۰۱۹، باشگاه های میلان و اینتر به صورت رسمی قصد خود را برای ساخت یک ورزشگاه جدید اعلام کردند. این استادیوم جدید با ظرفیت ۶۰,۰۰۰ نفر، قرار بود در کنار سن سیرو فعلی ساخته شود و هزینه ای در حدود ۸۰۰ میلیون دلار در بر داشته باشد. هدف اولیه، آماده سازی آن برای فصل ۲۰۲۲-۲۰۲۳ بود، اما این اتفاق نیفتاد.

این طرح با مخالفت ها و موافقت های زیادی روبه رو شد. بسیاری از هواداران، به ویژه هواداران پرشور دو تیم، خواستار حفظ سن سیرو به عنوان یک نماد تاریخی و فرهنگی بودند و به تخریب آن اعتراض داشتند. در مقابل، مسئولین باشگاه ها و برخی کارشناسان بر این باور بودند که ساخت یک ورزشگاه مدرن تر و با امکانات روز، برای رقابت در سطح اول فوتبال اروپا و افزایش درآمدهای باشگاه ها ضروری است. جوزپه سالا، شهردار فعلی میلان، خواستار زمان بیشتری برای تصمیم گیری شد و تأکید کرد که سن سیرو حداقل تا زمان برگزاری بازی های المپیک زمستانی و پارالمپیک ۲۰۲۶ میلان و کورتینا دامپتزو باید حفظ شود، چرا که مراسم افتتاحیه این بازی ها قرار است در سن سیرو برگزار شود.

در ۲۶ سپتامبر ۲۰۱۹، میلان و اینتر دو طرح پیشنهادی برای ورزشگاه جدید را منتشر کردند که به طور آزمایشی «استادیوم جدید میلان» نام گرفت. این طرح ها توسط دو شرکت معماری معتبر، یعنی پاپولوس (Populous) و مانیکا (MANICA) ارائه شده بودند. پس از بررسی های فراوان و ارزیابی های مربوط به میراث فرهنگی، در ۲۲ مه ۲۰۲۰، مقامات میراث ایتالیا اعلام کردند که اعتراضی به تخریب سن سیرو ندارند، که این موضوع راه را برای پیشبرد پروژه های جدید هموار کرد. در نهایت، در ۲۱ دسامبر ۲۰۲۱، طرح شرکت پاپولوس به عنوان طرح برگزیده برای ورزشگاه جدید انتخاب شد.

اما داستان به همین جا ختم نشد. در ۲۷ سپتامبر ۲۰۲۳، پائولو اسکارونی، رئیس باشگاه آ.ث. میلان، اعلام کرد که این باشگاه پیشنهاد جداگانه ای برای ساخت یک ورزشگاه جدید با ظرفیت ۷۰,۰۰۰ نفر در منطقه «سن دوناتو میلانزه»، در حومه جنوبی میلان، ارائه کرده است. این حرکت نشان می دهد که باشگاه میلان به دنبال راه حل مستقل خود برای دستیابی به یک ورزشگاه اختصاصی است، که این امر ممکن است سرنوشت مشترک سن سیرو را به چالش بکشد و آینده آن را پیچیده تر سازد.

چشم انداز نهایی سن سیرو همچنان نامشخص است. آیا این ورزشگاه افسانه ای حفظ خواهد شد و در کنار سازه ای جدید به حیات خود ادامه خواهد داد؟ آیا پس از المپیک ۲۰۲۶ تخریب می شود؟ یا اینکه راه حلی برای نوسازی و بهره برداری مجدد از آن پیدا خواهد شد؟ این پرسش ها همچنان بی پاسخ مانده اند، اما آنچه مسلم است، اهمیت تاریخی و فرهنگی سن سیرو است که فراتر از یک سازه ورزشی است و میراث آن برای همیشه در قلب هواداران فوتبال باقی خواهد ماند.

نتیجه گیری

ورزشگاه سن سیرو (جوزپه مه آتزا)، با تاریخچه ای بیش از نه دهه، به معنای واقعی کلمه، تئاتر رویاها و صحنه رقم خوردن لحظات ماندگار فوتبال جهان بوده است. این استادیوم، نه تنها خانه مشترک و محل رویارویی های پرشور دو باشگاه پرافتخار آ.ث. میلان و اینتر میلان است، بلکه به نمادی از پایداری، شکوه معماری و قلب تپنده شهر میلان تبدیل شده است. از طراحی منحصر به فردش که صرفاً برای فوتبال ساخته شد، تا بازسازی های عظیمی که آن را به یکی از مدرن ترین سازه های زمان خود تبدیل کرد، سن سیرو همواره در خط مقدم نوآوری و میزبانی رویدادهای بزرگ قرار داشته است.

میزبانی جام های جهانی، فینال های لیگ قهرمانان اروپا و کنسرت های بی شمار، نشان دهنده اهمیت جهانی این ورزشگاه فراتر از مرزهای فوتبال است. موزه سن سیرو و تورهای استادیوم، فرصتی بی نظیر برای بازدیدکنندگان فراهم می کند تا از نزدیک با میراث غنی و افتخارات بی شمار این دو باشگاه و خود ورزشگاه آشنا شوند. با وجود چالش ها و بحث های اخیر بر سر آینده و احتمال تخریب آن به نفع یک استادیوم جدید، ارزش فرهنگی و نوستالژیک سن سیرو غیرقابل انکار است. این سازه بتنی عظیم، خاطرات و شور میلیون ها هوادار را در خود جای داده و به بخشی جدایی ناپذیر از هویت شهر میلان تبدیل شده است. امید است که این نماد باشکوه، به هر نحوی، برای نسل های آینده حفظ شود تا همچنان صدای شور و هیجان فوتبال در قلب میلان طنین انداز باشد.