روایت آیشمن از «وقایع مخوف» در «اتاق های وحشت انگیز مرگ» / بدون مقاومت به داخل مسلخ می پریدند

به گزارش خبرگزاری هنر برتر روز جمعه ۲۴ آذر ۱۳۴۰ آدولف آیشمن مسئول اداره ی امور مربوط به امور یهودیان حکومت آلمان نازی در دادگاه ویژه ی اسرائیل به جرم قتل شش میلیون یهودی به اعدام محکوم شد و درست شش ماه بعد باز هم در روز جمعه ساعت ۱۱ خرداد ۱۳۴۱ در اورشلیم( شهر قدس) به دار آویخته شد. او که پس از سقوط آلمان نازی در جنگ دوم جهانی به آرژانتین گریخته بود سرانجام پس از چند سال شناسایی و برای محاکمه به اسرائیل منتقل شد. روز پنج شنبه هشتم شهریور ۱۳۴۱ سه ماه پس از اعدام آیشمن روزنامه ی اطلاعات خبر داد که آیشمن در طول مدتی که در اورشلیم(شهر قدس) زندانی بوده یادداشت هایی نوشته که به طرزی مرموز به بیرون درز کرده است اطلاعات از همان روز این یادداشت ها را با ترجمه ی احمد مرعشی به صورت سریالی منتشر کرد. ادامه ی این یادداشت ها را به نقل از روزنامه ی اطلاعات (به تاریخ ۲۲ شهریور ۱۳۴۱) می خوانید:

ضمن این بازدید من وقایع مخوف و موحشی دیدم که یادآوری شان هنوز هم که هنوز است موی بر اندام من سیخ می کند. یک نفر «هاوست اشتورم فوهرر» مرا همراه برد و اتاق های خانه های روستایی قیراندودشده را به من نشان داد. این اتاق ها چنان قیراندود شده و شکاف ها و خلل و فرج شان مسدود گشته بود که محال بود سر سوزنی هوا بتواند به درون آن راه پیدا کند. آن ها اتاق ها را پر از یهودیان می کردند در را می بستند آن گاه از منفذی مخصوص گازهای محترق شده ی موتور یک زیردریایی روسی را وارد اتاق می کردند. یادم می آید که آن طریق خیلی توجه مرا به خود جلب کرده بود زیرا هرگز تصور نمی کردم که از گازهای سوخته ی یک زیردریایی بتوان آن همه استفاده کرد.

مدتی نگذشت که باز مامور شدم از جانب اوبر گروین فوهرر هایدریش امریه ای به گورین فوهرر از «اودیلو گلو بوسنیک» کماندان «اس اس»های ناحیه ی لوبلین برسانم. یادم نیست هایدریش خود امریه را به من داد یا این که شفاها گفت و دستور داد خودم مینوتش را تهیه کنم. این امریه ای فوق العاده وحشتناک بود زیرا طی آن به گلوبوسنیک دستور صریح داده شده بود تا قتل عام و سوزاندن ۲۵۰ هزار نفر یهودی لهستانی را آغاز نماید. بنابراین در آن ماموریت فراموش نشدنی من مامور حمل احکام قتل عام دویست و پنجاه هزار نفر انسان بودم. اواخر همین سال بود که به چشم خودم شاهد چگونگی آن فجایع غیرانسانی شدم.

ارتش آلمان تازه «مینسک» را به تصرف درآورده بود و من به دستور گروین فوهرر مولر عازم مینسک شدم مولر هرگز شخصا از پشت مرکز کارش در طبقه ی اول اداره ی مرکزی گشتاپو واقع در پرنس آلبرت اشتراسه تکان نمی خورد. همیشه مرا به نمایندگی خودش این طرف و آن طرف می فرستاد.

در حقیقت من یک نماینده ی سیار گشتاپو بودم همان طور که می توانستم نماینده ی سیار مثلا یکی از شرکت های نفت اتریش باشم. مولر شنیده بود که در اطراف مینسک عده ای از یهودیان را تیرباران کرده اند مرا مامور کرده بود تا گزارشی از این حقیقت برایش تهیه نمایم.

فوری به مینسک حرکت کردم و حکمم را به کماندان اس اس محل نشان دادم. او گفت: «خوب موقعی رسیدید فردا صبح ۵ هزار نفر دیگرشان را هم به درک واصل خواهیم کرد می توانید در موقع انجام وظیفه حضور داشته باشید.»

وقتی روز بعد خودم را به آن جا رساندم قتل عام شروع شده بود. فقط موفق شدم ناظر قتل عام آخری ها باشم. با وجودی که پالتوی چرمی بلندی که تا قوزک پایم می رسید پوشیده بودم باز از فرط سرما می لرزیدم. عده ی کثیری یهودی را دیدم که به صورت گله به طرفی رانده می شدند. در آن سرمای سوزان هیچ کدام آن ها غیر از زیرپیراهن و زیرشلواری چیزی در بر نداشتند؛ زنان و دختران فقط داشتند اطفال به کلی برهنه ی مادرزاد بودند.

قیافه ی همه ی آن ها مملو از بدبختی بود. بر اندام همه سایه ی مرگ می رقصید. از فرط سرما مثل بید می لرزیدند. اطفال برای گرم شدن به پروپای برهنه ی مادران و پدران چسبیده بودند و صدای به هم خوردن دندان های آن ها را من از دوردست می شنیدم. این عده صد الی دویست متر راهی را که در پیش داشتند می پیمودند و در انتهای راه به داخل گودالی که وجود داشت می پریدند. قابل توجه بود که چگونه آن همه آدم مثل گوسفند و بدون مقاومت به داخل مسلخ می پریدند. ظاهرا چنان اعصاب و مشاعرشان را از دست داده بودند که دیگر اراده ای از خود نداشتند.

۲۵۹